نام اثر: فرشید کلام و اجرا: توماج باد نورِ ماه رو بُرده، ستاره‌ها خاموشن توی ساحل یه ماهی مُرده، کاش میشد داروش شم مونده ازم یه افسرده، نمیشه که آروم شم شبی که مهتاب نداره، کاش میشد جادوش کرد کاش میشد بات اون شب، شب، شبا چقدر تنهام باید بت میگفتم نرو، موندن تو دلم حرفام پُرِ عشقم و حسی ندارم، نمی‌بارن حتی ابرهام نفست توی موهام، آرزوهامون رفت بر باد قلبم دیگه آبی نیست، موجا هم صدا ندارن خشکیم عمیق‌تر میشه، چرا باشم؟ چرا نباشم؟ باید فراموشت کنم، من آبم، فکرام از آهن گیرم تو شن و ماسه‌ها، من موندم دریام رفت بادِ سیاه ظلم جهان بود، عشقِ تو بود دریا، بی‌کران بود عشقِ منه اون ساحل خسته، منم اون ماهیِ به گِل نشسته رفته، ماهِ من رفته، جهانِ بی‌نور پُر از درده درده، دنیام پُر از درده، ساحلِ تو اسیرم کرده باد نورِ ماه رو بُرده، ستاره‌ها خاموشن توی ساحل یه ماهی مُرده، کاش میشد داروش شم مونده ازم یه افسرده، نمیشه که آروم شم شبی که مهتاب نداره، کاش میشد جادوش کرد همه میگن سرده خاک ولی یادت نِمیره از سرم تکیه‌گاهم، بی پناهم، بی تو یه آواره‌ی جنگ زدم سپردمت به دستِ خاک، جوونه زد خاطره‌هات کجاست تکیه‌گاهِ من؟ تلخ شده سازِ صدام تاریک شدم سایه‌ی سرم، پیر شدم پاره‌ی تنم زنده ترینی تو تو قلبِ من، واسه رفتنت عمراً فاتحه ندم جسمم روزی صد بار مُرد، روحم رو دریات بُرد خداحافظ فرشیدِ من، من غرق میشم، تو پرواز کن باد نور ماه رو برده باد نور ماه رو برده کاش میشد جادوش کرد کاش میشد آروم شم