θελω να μοιραστω την ομορφια αυτη με καποιον θα σε περιμενω στα βραχια που σε ειδα για πρωτη και τελευταια φορα μα αληθεια δεν ξερω τι κανω λαθος να αφηνω τη θαλασσα να με βρεχει και υστερα να με βγαζει σε ξενο λιμανι το αλατι να ζαρωνει το σωμα μου και τα κυματα να με χτυπουν στα βραχια μα οσο και να πιτσιλιεμαι εγω μενω εδω σαν ξεχασμενο απαγκιο που ειχαμε μικροι περιμενοντας την ψυχη σου να ωριμασει και να μαθει να ακουει τη θαλασσα τις φωνες των αδικημενων Σειρήνων και ολων αυτων των βιασμενων Νυμφών ειναι πολλα αυτα που εχω να σου πω καθε βραδυ και ενας νεος κοσμος μα αν τα ματια μου δεν ξασυναντησουν τα δικα σου θυμησου οι πορειες μας δεν ειναι χαραγμενες και γω να σε παρακαλω να ζησουμε σαν φουρτουνες μα εσυ να θες να ζεις σαν κυμα  αληθεια μπορω να αντεξω τα παντα την ασφυξια τον πνιγμο και εσενα οταν με σπρωχνεις στη θαλασσα και τα ματια σου που αντικατοτριζουν ναυαγια ψιθυρισε στη θαλασσα πως θες να με δεις και θα ταξιδεψω το ταλαιπωρημενο μου σκαρι μεχρι την αλλη ακρη του κοσμου για να φτασω στο σωμα σου